می گفت، هر چقدر هم کند، اگر حتی تصادف کنی، چپ کنی، دست و پات هم بشکند باز بلند می شویم ادامه می دهیم. توی مسیریم. عقب گرد هم دارد گاهی، که آن هم یک جلو رفتن است برای خودش. همه اش همین است.
و من لبخند زدم و با همان لبخند سر دوراهی دریا-موج، از دریا سرازیر شدم پایین:)
[استاد نازنینی داریم که صبح دعوتمان می کند به صبحانه، بعد آن قدر گرم حرف می شویم که زمان می گذرد و صبحانه که نمی دهدمان هیچ باید با دست پر کلاس اول را هم برویم تا شاید استاد اداری که اخلاقش تا حد زیادی شبیه دستگاه اداری شلم شوربای خودمان است، لطف کند و یک حضور مرقوم کند در آن دفتر کذایی.]
[عزیزتر از جان هم می گفت: نه خیرم، اصلنم اینطور نیست، باانرژی و انجام دادن کارا باحاله. بی حوصله بودن فقط آسون و رو مده. پاشید برید! هنوز اونجایید؟:)]
- ۰ نظر
- ۲۹ مهر ۹۷ ، ۱۲:۳۴
