عصفور

از نوشتن بازمانده ام، فرض کن نوشتن یک سنگ سرخ میان سینه ام که حالا نیست. نه اینکه خوب می نوشتم و حالا فکر می کنم خوب نمی نویسم، نه. فکر می کنم قبلا دوست داشتم بنویسم و حالا دیگر نه. کارهایی که پیش از این با نوشتن انجام می دادم، حالا به نظرم ادامه دادنشان وحشتناک است، مخصوصا آن ها که ایده می خواهند. نشریه، گروه تالیف داستان، نقدهای تلنبار شده، حتی همین وبلاگ.

یک جورهایی هم شاید اعتماد به نفسم را از دست داده ام. ترسناک است. ولی خب خوبی این روزها اقلا این است، غیر از نوشتن کارهای زیاد دیگری دارم، پس بیکار نمی مانم. ولی نوشتن... برای دوست داشتنش دلم لک زده. برای نوشتن یک متن بلند، یک داستان، یک نقد از سر شوق، با شوق حرف زدن.

آرام گرفتن دل.

آرام بودن...

کاش می توانستم اقلا بدوم، یک مسافت طولانی و خلوت، بدون آن که به چیزی فکر کنم.