ایمان، علم یا عمل؟
«عمل مثل میوه درخت نیست. مثل شاخ و برگ است که وقتی نور و آب گرفت، رشد می‌کند. ما به یک ذره ایمان، یک ذره آگاهی نیاز داریم ولی اندازه یک دریا عمل می‌خواهیم.»
«علم‌‌زدگی سه معنا دارد:
یک: آگاهی دادن زیادتر از حدی که از آن کار بر می‌آید. اینکه فکر کنیم با آگاهی دادن، مشکلات حل می‌شود.
دو: فکر کنیم علم بیش از عمل اثر دارد!
سه: فکر کنیم اول باید آگاهی داد!»
«چند برداشت اشتباه:
اشتباه اول: منتظر می‌مانیم ایمان‌مان و عشق‌مان زیاد شود تا بعدش برویم سراغ عمل. باید با همان یک ذره عشق و ایمان، برویم سراغ عمل. عمل را گذاشته‌ایم برای بعد. فکر می‌کنیم اول باید علم‌مان و ایمان‌مان را کامل کنیم و بعد بریم سراغ عمل.
اشتباه دوم: برای افزایش ایمان و عشق، آگاهی و علم را زیاد می‌کنیم! ولی علم تلنبار شده فساد می‌آورد.
اشتباه سوم: قبل از ایجاد ظرفیت لازم روحی، احکام و معارف را یاد می‌دهیم.»
«اول، باید با عمل، سختی زندگی را درک کرد و بعد فهمید، دین، برنامه عبور از این سختی‌هاست.»
«رفتار خوب، انسان را آماده می‌کند حقیقت را بپذیرد.»
[موضوع بسیار ظریف و لطیفی است که فهمش می‌تواند از ما انسان دیگری بسازد.]
[ماجرای من و این بحث چندسالی هست که مستمر ادامه داشته و گمانم تکرارش جز یک لطف بزرگ برای من شکاک نیست.]
[بریده‌های بالا گزیده‌هایی از جلسات این شب‌های شیخ علیرضا پناهیان در هیأت میثاق با شهداست. اگر خواستید بیشتر و کامل‌تر بفهمید، پیگیر شب‌های بعد باشید و احیانا نویسنده این سطور را هم ملاقات کنید، ابن شب‌ها بیایید اتوبان چمران، پل مدیریت، دانشگاه امام صادق یا اگر از دیدن نگارنده بیزارید بروید سایت خود شیخ؛ اینجا:)]
- ۹۷/۰۶/۲۳
