در این بیست و چند سال، کمترین چیزی که دیده‌ام صبح است؛ اول صبح. اغلب این ساعات را خواب بوده‌ام. ساعاتی که همه چیز سکوتی مخملی دارد. از پنجره جز شبه کاج حیاط همسایه و عمق تاریکی و سکوت چیزی معلوم نیست و گهگاه از دور صدای کلاغی یا گذشتن ماشینی.
چه ابهتی دارد این بخش از روز یا شاید شب، برای خودش، ابهت لحظات پیش از شروع، لحظات تنفس صبح، لحظات نزدیک به بیداری... چه اشتیاقی در دلم هست برای اینکه این ساعات را مکرر ببینم، آیا می‌بینم؟
از دی‌ماه که در کشاکش تردید و امید ثبت‌نامم قطعی شد، هر وقت درباره‌اش فکر کرده‌ام از در دسترس قرار گرفتن این رویای دور بر خود لرزیده‌ام. بارها جلوی آینه ایستاده‌ام و کله‌ام را تراشیده و بدون مو تصور کرده‌ام و قلبم تند شده. مختصات هتل‌های مکه و مدینه را در مپ گوگل ذخیره کرده‌ام و کمتر روزی است که مسیرها و اماکن این دو شهر را جستجو نکنم. فهرستی از کتاب‌های مرتبط با حج تهیه کرده‌ام برای خواندن در این ایام باقی مانده تا سفر، از سفرنامه تا نوشته‌های عارفانه و چند روزی است خسی در میقات جلال را صوتی گوش می‌دهم و یک کتاب دائره‌المعارف‌گونه از آیت‌الله جوادی درباره حج را می‌خوانم. دیروز هم در microsoft to-do یک لیست جدید باز کردم با عنوان «سفر حج»، با ایموجی هواپیما؛ تنهای ایموجی موجود که می‌توانست ربطی به سفر خرداد پیش‌رو داشته باشد؛ درونش هم چند کار تعریف کردم: تزریق واکسن مننژیت، تهیه کوله پشتی، خرید دمپایی.
در این میان بسیار به نوشتن یا ننوشتن درباره و در این سفر فکر کرده‌ام. اینکه اگر خواستم بنویسم و جوابی برای چرا نوشتن پیدا کردم، چه بنویسم و کجا منتشر کنم. شاید این هم کاری است که باید به لیست اضافه‌اش کنم و زمانی برایش بگذارم. علی‌الحساب این اینجا باشد تا ببینم چه پیش می‌آید.
