عصفور

هر شب زمانی هست که به بهانه‌ای بذر ضعف از میانم رشد کند.

گویی پیچکی که از ابتدا خشکیده می‌روید و می‌بالد تا تمام مرا در خود بفشارد.

و من به هراس هر شب به داسی ریشه‌اش میزنم اما باز بذری هست و شبی دیگر. 

و گواهم بر این تکرار، زخمه های داس است. که اگر نبود خود نیز هیچ ندانستم اینها که گفتم وهم است یا واقعیت!

+اینکه میگویم ضعف، جامع ضعف هاست، از ترس تا حزن. یا اصلا بهتر است اینطور بگویم؛ هر چه احساس که انسان را بفشارد.