عصفور

بی‌خواب‌های حرفه‌ای، اگر به خاطر بیماری و گرفتاری جسمانی اسیر بی‌خوابی نشده باشند، کتاب و قهوه و چای را نمی‌توانند فراموش کنند. قهوه، یار غار بی‌خواب‌هاست، همان‌طور که کتاب در ساعات پایانی شب همان کتاب دم ظهر نیست. وقتی با کتاب انس پیدا می‌کنی و چم و خمش دستت می‌آید و دل به دلش می‌دهی، رازهایی را برایت آشکار می‌کند که تا پیش از آن نکرده است. دوستان ساعت ۱۲ ظهر هم با دوستان ساعت دو نیمه شب یکی نیستند، دوست ساعت ۱۲ ظهر درباره کار و ترافیک و سیاست و غذای مورد علاقه‌اش حرف می‌زند، اما دوست نیمه‌شب وقتی می‌بیند حضور خلوت انس است و دوستان جمعند، وان یکاد می‌خواند و در فراز می‌کند و از اندوه‌ها و عشق‌ها داستان‌های شنیدنی تعریف می‌کند. به‌هرحال هرجا که دری بود به شب دربندند، الا در دوست را که شب باز کنند؛ این همان رازی است که فقط بی‌خواب‌ها می‌توانند درکش کنند.

+از همشهری جوان.

++البته من به شخصه از این اوضاع راضی نیستم، اما گمانم تقریبا عادت کرده‌ام به این اوضاع.

+++تیتر نام فیلمی از کریستفر نولان نیز هست، با بازی آل پاچینو و رابین ویلیامز کبیر.