عصفور

بارمعبودا! دل من هیروشیماست. هیروشیمای ۱۹۴۵. به قاعده‌ای ویران و شلم‌شورباست که خر با صاحابش در آن گم می‌شود. خودت به قطب اقتصادی مبدلش بفرما.

+ باقی نویسنده ها اغلب نمی ارزند که مشقت امضا گرفتنشان را به خود هموار کنی هر چند هم که کتابشان فوق العاده باشد. اما گچپژ محسن رضوانی حسابش جداست، از معدود کتابهایی  است که می ارزد امضای نویسنده اولش باشد چرا که اولا امضا گرفتنش مشقتی ندارد و تمام لذت و ثانیا نویسنده اش فقط نویسنده نیست مثل خیلی ها، انسان است، همانقدر لطیف که انسان باید لطیف باشد.