عصفور

از آن روز که روی صندلی کمی جابجا شدم تا حرف مشاور را هضم کنم گمانم چند ماهی می گذرد. البته شاید هم کمتر. ولی مطمئنم هرچقدر هم باشد برای من بیشتر و طولانی تر گذشته است.

«این حرف رو ما سعی می کنیم به مراجعین نزنیم، ولی با توجه به شناختی که از شما دارم، اینها علائم افسردگیه و شاید نیاز باشه به یه روانپزشک مراجعه کنید.»

«راستش به نظرم اینها تا حدودی اقتضای زندگی دانشجویی است، غذای سلف واقعا دوست داشتنی نیست که بخواهم از آن لذت ببرم یا وقتی اینهمه کار دارم نمی توانم به جای احساس عذاب وجدان از گذراندن وقت با رمان و شعر، لذت ببرم. پس اینکه از لذت های گذشته ام لذت نمی برم توجیه پذیر است. اینکه خوابم هم مقطع و خوب نیست هم ناشی از دغدغه ها و اضطراب های پیاپی است، و البته چندان هم بد نمی خوابم.»

اینها را بعد از شنید آن حرف ها با خودم تکرار می کردم، من باور نمی کنم که آدم افسرده ای باشم، می پذیرم درون گرائم، دوستان زیادی ندارم، چندان راحت نمی توانم اوضاع را تغییر بدهم ولی افسردگی نه! واژه خوبی نیست، فکر می کنم خودش اصلا آدم را افسرده می کند.

_راستی شده وسط یک متن یکهو از خودتان بپرسید که اصلا چرا اینها را می نویسم؟ خب من حالا همین سوال را از خودم می پرسم. و لبخند می زنم(: به نظرم قسمت عمده ایش به خاطر ضعف در منسجم کردن متن است و البته وجوه دیگری هم حتما دارد_

از تحقیق های کپی-پیستی متنفرم و هیچ وقت هم فکر نمی کردم بعد از دبیرستان، در دانشگاه، آن هم برای درسی مثل تربیت بدنی مجبور باشم چنین کاری را انجام بدهم.

البته با تمام نفرت هم می توان همین کپی پیست کردن را تبدیل به فرصت کرد. مثل همین امروز که مقاله جالبی پیدا کردم با این موضوع؛ «درمان قطعی افسردگی با دویدن روزانه»، و مطالعه اش ناخودآگاه مرا یاد حرف آن روز آن مشاور انداخت و این مدت زمانی که از آن روز گذشته.

و خب حالا بعد از اینهمه مدت با خودم فکر می کنم شاید لازم باشد جدی تر به دویدن فکر کنم. و شاید هم نیاز باشد...

راستش هنوز همان حرف ها با خودم تکرار می کنم و اوضاع بهتر است ولی با خودم هم فکر می کنم باید دویدن را جدا امتحان کنم.