عصفور

بغل به مرگ خودت وا کن، بخند شیخ شهاب الدین!

که غایت همه‌مان مرگ است.

که بی‌نیازی ما مرگ است.

که برگ برگ کتاب تو، همه روایتی از مرگ است.

بخند و مازلوی غمگین را، به هُرم خنده‌ی خود بشکن.

هِرم هِرم، همگی مصریم

چه موسوی و چه فرعونی.

ولی بخند و خرابم کن

تو منجنیق شو! با خنده، سراب نقش برآبم کن.

که غایت همه‌مان مرگ است،

که بی‌نیازی ما...

[بهم گفت همین که بتونم برم باز می‌رم. راست می‌گفت، بمونیم که چی بشه؟]