خب آدم جایی می نویسه که مخاطب داشته باشه؛ یعنی معمولا اینطوریه. البته ممکنه کسی بگه که من خودم مخاطبامو میسازم؛ من به همچین کسی تبریک می گم، پشتکار خوبی داره!
من همچین پشتکاری ندارم؛ جایی که مخاطب نباشه مثل اغلب آدما حوصله نوشتن و حرف زدن ندارم؛ دیوونه نیستم که بلند بلند فکر کنم!
تنها چیزی که می تونه منو ترغیب به نوشتن کنه اشتباه بودن این گزاره است که توی بلاگ مخاطب ندارم.
اشتباهه؛ حتماً مخاطبی هست.
مخاطب دارید.
سلام ب اگر مخاطب مهم باشه باید آدرس به دستش برسه.
ولی من یادمه یه مدت طولانی‌ای بلندبلند و بی‌مخاطب می‌نوشتی تو وبلاگ. البته شایدم یه مخاطب خاصی می‌خوند که من نمی‌دونستمش.
هر متنی که نوشته می شه مخاطبی داره و بنظرم متن هایی که شما می نویسید مخاطبش یا خودتون هستید یا تعداد افراد خیلی کم دیگه ای، شاید بخاطر اینه که فکر می کنید اینجا مخاطب نداره
آره اتفاقا بیشتر وبلاگ هایی که من دنبال می کنم از این دسته هستن،
بعضی ها خاطراتی می نویسن که قصد دارن جایی ثبت بشه که از یادشون نره، بعضی ها برای مخاطبی که کلا وجود واقعی نداره پست می ذارن،
بعضی ها درد و دل می کنن درحالی که کامنت هاشون بسته است و هیچ نشونی از خواننده دیگه توی وبلاگشون نیست،
و حتی فکر میکنم پست هایی که زاویه نگاه نویسنده به موضوع پست، یا خیلی پرته یا خیلی نابه و خاصه که فقط خودش متوجه میشه، هم جزو این دسته حساب میشن
اشتباه می‌کنید :)