عصفور

طعمش فرق می کند، مثل فسنجان های مادر که زمین تا آسمان با فسنجان های سلف دانشگاه توفیر دارد.

اینکه توضیحش بدهم کار سختی است، باید چشیدش.

طلبه ها صمیمی اند و دلخوش. دور هم جمع می شوند، می گویند و می خندند، روضه می خوانند و می گریند و بعد هم دور هم پوره سیب زمینی را با نان لقمه می کنند و اخرش هم یا علی خدا به همراهتان.

چه زندگی روالی. راستش زندگی به سبک این بچه طلبه ها به دهان آدم مزه می کند، ساده است و بی هیچ زرق و برقی. ساده است و صمیمی بی آنکه کسی بخواهد چیزی را ثابت کند. البته نکند فکر کنی عادی است. که، نه! اتفاقا خیلی هم غیر عادی اند با این سادگی هاشان.

چقدر دلم برایشان تنگ خواهد شد!

+یادم باشد اگر زمانی خانه ای داشتم  محفل روضه ای کوچک برپا کنم آخر صفر.

++امشب این بیت صائب روی لبم مدام زمزمه می شود که؛

ندهد فرصت گفتار به محتاج، کریم

گوش این طائفه آواز گدا نشنیده است

+++حرم خانوم که نشسته بودم، هیچ حال زیارت نبود، سلام دادم و برگشتم. مشکل کار کجاست آخر؟