عصفور

اینکه شب را نشود خوابید و چیزی بی‌هوا بیافتد روی سینه ات، مثل سنگ.

و اینکه بی وقفه فکر کنی، غرق شوی...

و یا اینکه چشمهات زیر نور مهتابی اتاق مطالعه قرمز شوند.

عادی است.

به غایت عادی است!

اما اینکه منتظر کسی باشی که بیاید و چیزی بگوید...

نه، مسلما این عادی نیست!

و اینکه کسی بیاید و چیزی بگوید...

غیر عادی ترین است!

به هر حال آدم باید شبی را که خوابش نمی‌برد یکجوری صبح کند.

یکبار هم به اینطور؛

به غیرعادی ترین وجه..

+

++کاش روزم بارونی باشه...